عده ای از شخصیت های معاصر را دوست دارم.عده ای که بر خلاف نام معروفشان شاید نه آنچنان که خود خواستند زیستند اما آنچنان که خود انتخاب کردند رفتند..مانند شهید علی شریعتی ویا شهیدمرتضی آوینی...دو شخصیتی که هر کدام به نوعی محبوب منند اما منفوران من سعی در تصاحب آنان دارند واین رسم تاریخ است.مگر نه آنکه انسان را برای تعبد آفریدند ومگر نه آنکه هر کس که به این امر نائل آمد..برد..ای شهید,ای آنکه بر کرانه ازلی وابدی وجود نشسته ای دستی بر آر وما قبرستان نشینان عادات وروز مزگی را نیز ببر...که اینک سخت دلمان در تب وتاب است.
ادامه مطلب ...دلهره تمام وجودم را گرفته بود...وترس واسترس وتازه یادش افتادم.بآری فهمیدم که خدایی دارم در تمام ناامیدی ها ودر کشاکش این آشفته بازار دنیا.صدایش کردم...جوابی نشنیدم.بعدها فهمیدم که ندادن جواب برای نکشیدن خجالت از نگذاشتن منتش بود.ومن چقدر این نون کوچک قبل از هر کلمه را دوست دارم...