آدمها همیشه تنهان,فقط گه گداری انگار دوست دارن فراموش کنن تنهاییشونو,دل میبندن و تو خوشبینانه ترین حالت عاشق میشن ولی باور کنیم که همیشه تنهاییم...اگه خیلی شانس بیاریم که عشقو علاقه این وسط دو طرفه باشه طرفین واسه هم فقط و فقط نقش مسکن رو ایفا میکنن...دردت رو از یاد میبری ولی حتی از یه جایی به بعد خودتم میفهمی این درمان نیست,تسکینیه هر چند مقطعی بر زخم هایی که فقط زخمه های شور انگیز تنهاییه از جنس خود خواسته مرهمشه...تنهایی رو دوست دارم چون حتی خود تنهایی هم به اندازه تن ها, تنها نیست....
92/1/6