تقدیم

سکوتِ سردِ ناگریز,دلیلی بر بهانه هاست

بهانه دلِ  پرم , مطلعِ عاشقانه هاست

من به تو نزدیک یا که دور,تو در وجودِ من نهان

وصفِ وجود ناب تو, قسمت بیکرانه هاست

در این دیار آرزو ,چه مشکل است فاصله ها

خواب به امید دیدنت , امیدِ این شبانه هاست

دلم  هوایی شده باز ,به  یادِ  روی ماه تو

گناه این دِلُست مگر؟که مستِ دلبرانه هاست!

کجایه آسمان ما , ستاره سهیل شدی ؟

تو هستی و بودن تو,ظهور جاودانه هاست

زمستان 90

خواهم رفت..با تو.

و مگر جز پروانگان عاشق که خود خواسته عاشقانه  دست به خود سوزی میزنند ,عطش آتش جز سوختن برای کسی معنا دارد؟؟جز رنج و عذاب و درد...آری باید عاشق بود و حتی بالاتر از آن باید ایثار کرد ..گذاشت و گذشت تا بتوان پروانه وار گرد محبوب طواف کرد...طاف محبت, سالها میگذرد تا بفهمیم که محبت والاترین هدیه خدا به انسانش است ...هدیه ای که خود او نیز خواهان دریافتش است و چه زیبا تر از این که برای او تحفه محبت را بر روی دودست با احترام به امانت بریم تا هرگاه که سیلاب تنهایی در گرداگرد روزگار دست به تاراج هستیمان زد باز پس گیریمش؟؟خدا یا محبوبا دوستا یا هر اسمی که تو را با آن میخوانند..مهم نیست اسم تو چه باشد من که تورا من میخوانم چرا که بیشتر از خود من در من حضور داری...به آتش کشیدنم را نظاره کن و اشک بریز برایم که هر لحظه بیتاب تر شوم در میسر خود سوزی عاشقانه ها...در مسیر بی انتهای بیکرانه ها..کمکم کن با محبتت...7 اسفند 90