حیف! که نیستی دگر....

شهریور سالروز جدایی ما از استاد مهدی اخوان ثالث (م. امید) از بزرگترین سرایندگان ایران است که چون  ناصر خسرو گفت :
من آنم که در پای خوکان نریزم
مر این قیمت در لفظ دری را


داستان از آنجا آغاز شد که خامنه ای به اخوان ثالث پیامی داد که شما هم بیایید و  با شعر خود از انقلاب  پشتیبانی کنید و  پاسخ نخست استاد این بود : "ما همیشه بر سلطه بوده‌ایم نه با سلطه"، و این جمله برایش دردسر بسیار بدنبال داشت، در خیابان کتکش زدند و پس از اینکه خامنه ای در نماز جمعه او را "هیچ" خواند و در سخنرانی آغاز سال نو نیز بسیار بر او تاخت، حقوق بازنشستگی اش را قطع کردند (قیصر امین پور -باغ بی برگی).

آشنایی این دو به پیش از  بهمن 57  میرسد که اخوان ثالث و خامنه ای هر دو عضوی از محفلی ادبی و شعر خوانی در شهر مشهد بودند، جایی که استاد چند بار (از دوست نزدیک ایشان شنیده ام)  گفته بود که این آقا (خامنه ای)  شبها پس از انجمن، مست لایعقل بود و من و--- زیر بغلش را میگرفتیم و به خانه میرساندیم، حالا از ما مجیزگویی میخواهد!

پس از درگذشت استاد هم اجازه خاکسپاری اش در کنار آرامگاه فردوسی را نمیدادند که با پادرمیانی موسوی گرمارودی و پس از چندین بار دیدار با خامنه ای، سرانجام  خانواده اش تنوانستند او را کنار فردوسی در دل خاک به یادگار بگذارند.

م. امید پس از  "هیچ" خوانده شدنش در نماز جمعه این چکامه را سرود و پاسخی جاودان به یادگار گذاشت:

هیچیم و چیزی کمما نیستیم از اهل این عالم که می بینید
وز اهل عالم های دیگر هم
یعنی چه؟ پس اهل کجا هستیم؟
از اهل عالم هیچیم و چیزی کم

غم نیز چون شادی برای خود خدایی ،عالمی دارد
پس زنده باش مثل شادی غم
ما دوستدار سایه های تیره هم هستیم
و مثل عاشق مثل پروانه
اهل نماز شعله و شبنم
اما هیچیم و چیزی کم

رفتم فراز بام خانه ، سخت لازم بود
شب بود و مظلم بود و ظالم بود
آنجا چراغ افروختم،اطراف روشن شد
و پشه ها و سوسکها بسیار
دیدم که اینک روشنایی خرده خواهد شد
کشتم اسیر بی مروت زرده خواهد شد
باغ شبم افسرده چون خون مرده خواهد شد
خاموش کردم روشنایی را
و پشه ها و سوسکها رفتند
غم رفت ، شادی رفت
و هول و حسرت ترک من گفتند
...
از بام پایین آمدم آرام
همراه با مشتی غم و شادی
وبا گروهی زخم ها و عده ای مرهم
گفتیم بنشینم
نزدیک سالی مهلتش یک دم
مثل ظهور اولین پرتو
مثل غروب آخرین عیسای بن مریم
مثل نگاه غمگنانه ما
مثل بچه آدم
آنگه نشستیم و بی خوبی خوب فهمیدیم
باز آن چراغ روز و شب خامش تر از تاریک
هیچیم و چیزی کم.

روانش شاد 

(برگرفته از جایی)