داشتم نوشته های قدیمیمو ورق میزدم که به خیال ورسم خوش کودکیم خاطره بازی کنم...چشمم افتاد به ترانه ای که خیلی وقته پیش گفته بودم اما انگار هنوز برام عزیزه تو روز های بی کسی...نمیدونم چرا من از سن خیلی کم همش دم از تنهایی و بی کسی میزدم؟مگه میشه جایه دوچرخه و بستنی یه بچه هفت هشت ساله حرف از عشق و...بزنه؟؟؟

شب سیاه وسرد تو

افسون چشمهای منه

از پشت این ستاره ها

چشمک به چشم هام میزنه

تو سردیه نگاه تو

یه پنجره سکوت نشست

دوباره از من برید و

دلم رو بی هوا شکست

صدام بزن صدام بزن

نزار که اینجا بمونم

از سردیه ترانه ها

سکوت و درد ها بخونم

نفس نفس پیشم بمون

دوباره از یادم نرو

فراموشی رو خط بزن

تلخی رو با دردسرو

.

.

. 

(تاریخش در گذشته ها جا مانده)