درد ودل

حالم بهم میخوره از نسلی که هنرمند محبوش پوریا پور سرخ وسیروان خسروی وشاکردوست باشند...حالم بد میشه وقتی یادم میوفته جون های نسل های پیش ایده الیست بودند و       جونهای نسل من به اجبار رئالیست شدند...جامعه  ای که توش یکی به خاطر 20 هزار تومن تن فروشی میکنه و یکی دیگه میلیارد میلیارد خر خوری میکنه و هیچ خر تر از خودش پیدا نمیشه چیزی بگه...حالم دسته خودم نیست دیگه وقتی میفهمم باید بسازم وقتی تاب سوختنم نمونده...دارم بالا میارم از ادبیاتی که تو ترانه هاش حرف عامیانه صنعت ادبیه...وقتی میبینم که رو اوردن به جنس مخالف ومواد و مشروب که اگه خیلی هنر کنه مسکنه، شده دوایه درده همه ،یه جو رایی از زنده موندن بیزار میشم..کاشکی یکی پیدا بشه بگه:دیگه چیزی نمونده این سحر شاید....

نمیدونم چرا به جای خوب این درد ودل که رسیدم یاد سهراب افتادم: به سراغ من اگر میایید ،نر م آهسته...

پ.ن: اگه به خیلی ها بر خورد،به جنهم..مخصوصا اینجوری نوشتم، فوقش چهار تا فحش بیشتر از قبل میزارین...