الرحمان...

تا حالا شده تمام امیدت را از دست داده باشی؟مثلا میتوانی حس کسی را بفهمی که از مطب دکتری بیرون می آید ولی شاید برای برگشت مجددش روزنه امیدی باقی مانده باشد,اما باربعد که بعد از هزار نذرو..با ترس و..پا در مطب میگذارد وتمام امیدش ناامید میشود..!میتوانی حسش را درک کنی؟طلبکاریش از زمین وزمان..از خدا..یا میتوانی بفهمی حال داغداری را که بعد از خاک عزیزش یقین میکند که دیگر نمیتواند گرمی دستانش را حس کند یا برای با هم بیرون رفتنشان نقشه بکشد ویا ...ویا می توانی حس طلب کاری آن معلولی را بفهمی که از روی ویلچر به هم سن وسالانش نگاه میکند؟واز روی غرور بغضش را خفه میکند تا بیشتر با ترحم دیگران خرد نشود؟آری یقین دارم که تمام اینها کار خداست..او این حس پاک طلب کاری از خودش را دوست دارد..او میپسندد که بنده حقیر ,نا چیز که به نفسی بند است با آن حس پاک وبریده از همه جا سراغ خودش برود و درست مانند دودوست نه دو معشوق از روی محبت نه روی غریزه یا عادت به نیایش بنشیند...وشاید زیبا ترین لحظه آن باشد که بعد از تمام بد وبیراه هایی که به او گفته باشی وتمام بد بختی هایت را زیرو کرده ای تا نشانش دهی که بدهکارت است ,خود میفهمی که نه...سرت را بالا میگیری وبا بغض میگوی: ...

 پ.ن:

۱ـادعونی,فاستجب لکم...(مرا بخوانید تا اجابت کنم شمارا...)

۲ـاگر این متن نشان از جباریت خدا میدهد ضعف قلم من است که رحمانیتش را نشان کرده بودم ولی....

۳ـاگر نتوانستم منظور را برسانم,خب دوباره بخوان..میفهمی,این نه یعنی مفهومات.