و افق در سویی دیگر ...

بزرگیه هرکس به اندازه تنهاییش است…سرمایه و درد جاودان آدمی چیزی نیست جز بار سنگین تنهایی که حتی خود خدا هم برای فرار از آن انسان را آفرید…بی توجه به عاقبت انسان,و بی توجه به تنهایی انسانهایی که  نه همدمی برای فریادشان دارند و نه هم نفسی برای سکوتشان….انسانهایی که جا مانده اند از قبیله و زمان خود... وسهمشان از انسان های این زمانه چیزی نیست جز تنهایی های بیشتر....  

     شعربلد نبودم ولی

     متن از (رضا) 

     همان سه حرفی که روزی زیبا خواندیش....

http://s5.picofile.com/file/8103695768/DSC_0262.jpg