وقتی تنها امیدت رو از دست میدی وفکر میکنی دیگه چیزی واسه از دست دادن نداری تازه میرسی به اونجایی که باید میرسیدی..این چیز هارو تجربه های تلخ زندگی بخوای نخوای بهت میفهمونند..
همه شب چشمم به در بود
که تواز در به در آیی
اگر روزی رو نبودی
دگر وقت سحر آیی
بکشم به زیر پایت
فرش مهتابه شبم رو
تو بیا وخوب نگاه کن
این همه تاب وتبم رو
نمیدونم کجای قصه زندگیمون رو با خودکار صورتی نوشتند که مردونگی ازش دور شده ،مردامون یادآور زیرابرو و شرت مارک دار و موی فشن شدند ونتیجش میشه اینکه تویه خیابون جلو چشمشون زنی رو میزنن ومردونگیشون که گل میکنه با موبایل فیلم میگیرند.نمیدونم کجای زندگیمون به زنده موندن با این خفت میارزه که زن هامون به عشق افسار کشی مد واین واون شوهر رو میزارن لا بیلاخشون و با یه عوضیتر از خودشون...بگذریم..بگذریم...پیشاپیش از همه دوستانی که خودشونو استثنا میدونند عذر میخوام،با کمال ادب به همراه عینکم...نمیدونم چرا اینقدر نا مهربون شدیم؟؟نمیدونم؟؟؟