تهران-90

به اسم اعظمت سوگند,به این شور شباهنگام

زمین تاریکه ازآغاز,زمان ایستاده درهر گام

همه کابوس یک دردند,محبت را شهید کردند

همه  دلها پر از کینه,همه  دستها دگر سردند

نگاه ها تیرزهرآلود,چرا پر شد دلم از ترس؟

کجا خوابید خدای من,چرا  بیداد بیدادرس؟

زمین  از قبر تاریکتر,مثال غربتی  دللگیر

همه درصفی بی پایان,برای پخش مرگ ومیر

نه مجنونی,نه فرهادی,نه لیلی مانده دریادی

نمیدانی که این خلقت,چه ظلمی بود که سردادی

به اسم اعظمت سوگند,به این شور شباهنگام

که  تنهایی  شده  همدم,از آن آغاز تا انجام

پ.ن:از همه دوستان خوبی که همچنان مرا از محبت بی دریغ شان محروم نمیکنند از ته توهای دلم تشکر میکنم.

پ.ن2:دوستانی که از نزدیک من رو میشناسند میدونند که خواسته یا ناخواسته مذهبی بودم,هستم وشاید بمانم...پس خواهشا مرا با شعرهایم که صرفا نمایش حس همان لحظه سرودن میباشد قضاوت نکنید.

پ.ن3:از این پست بعضی از نظر ها تایید میشود.